Tekst: Marianne van der Kooy
Jullie hebben zeer waarschijnlijk wat context nodig om deze site en mij te kunnen begrijpen. In mijn eerste blog heb ik de redenen van ons vertrek naar Ivoorkust kort samengevat, evenals de verklaring waarom ik als toentertijd newly expat wife even zeer incognito van de radar verdween. Maar er is meer uitleg vereist. Geen paniek, ik ga het je even haarfijn uitleggen in deze blog.
Een onverwachte zwangerschap is één ding. Paniek om de angst geen goede moeder te worden – want: geen actieve kinderwens– is een tweede. En een nieuw leven opbouwen in een ver land met een gekke taal (ja, Frans is een gekke taal) een derde. Tel daarbij op dat je semi in je uppie met je zwangere pens in gemiddeld 40 graden Celcius een stad moet gaan verkennen, al is het in eerste instantie alleen maar om een goede gynacoloog en bevallingsvriendelijk ziekenhuis te vinden. Ondanks mijn eerdere reizen over ongeveer alle continenten ter wereld waarbij ik in benarderde (is een woord) situaties heb gezeten, was het toch even omschakelen geblazen. Van de één op de andere dag ging ik niet meer ’s ochtends op de fiedel naar mijn werk, maar kon ik tot 11 uur uitslapen (destijds ontkende dat ik dat deed, de waarheid is: het gebeurde wel degelijk) en kon ik de hele dag nadenken over wat ik ’s avonds voor mijn hardwerkende man zou gaan koken.
Maar de hersentjes werden af en toe ook nog wel geprikkeld. Ik ben begonnen aan mijn Master in Marketing (op afstand), een idee dat al langer in mijn hoofd zat maar waar ik het steeds geen geschikt moment voor vond. Daarnaast nam ik lessen Frans, zodat ik de weggezakte en niet goed opgeslagen kennis vanuit het VWO weer naar boven kon halen. Zou een eitje worden, dacht ik, de basis zit er toch al. Maar dit bleek één groot misverstand. Ik kon weer mooi op nul beginnen.
Verder was er nog het Project Huis. Mijn man Stefan kan optimaal genieten van een ingericht huis met mooie details, maar als hij het zelf moet doen dan woont hij toch liever in een studentikoze ruimte zonder sfeer en gordijnen. Zo heeft hij in de maanden voordat ik in Ivoorkust arriveerde dan ook prima vertoefd in een huis met slechts: 1 bed, 1 tafel met stoelen en 1 vijfdehands gasfornuis. Meer had hij in principe ook niet nodig aangezien hij van 6 uur ’s ochtends tot 10 uur ’s avonds op zijn werk was. Maar deze meid kon na aankomst haar mouwen dus even goed opstropen voor wat betreft het leefbaar maken van ons stulpje.
Intussen werd het gat op mijn CV groter en groter, er waren inmiddels al 2 maanden verstreken zonder dat ik aan het werk was. Ik begon zenuwachtig te worden. Het bleek echter lastig een leuke job te pakken te krijgen met mijn gebrekkige Frans, mijn Nederlandse nationaliteit en mijn naderende uitgerekende datum, dus ging mijn Plan B in werking. Ik ging voor een stage-achtige opdracht bij Unilever, het bedrijf waar ik in Nederland ook werkte voordat we naar Ivoorkust vertrokken. Alvast een beetje netwerken voor na de bevalling kan nooit kwaad, zo was het idee.
In de aanloop naar due date en de maanden er na, toen onze heerlijke boy Dirk inmiddels in ons midden was, heb ik even écht in een coconnetje geleefd. En er vooral heerlijk van genoten. Maar toen het werk weer begon te kriebelen kwam ik erachter dat ik toch écht die Master moest afronden voordat ik kans zou maken op de banen die ik in gedachten had. Om alvast wat praktijkervaring op te doen, ben ik wederom gaan stagelopen. Dit keer op het gebied van Marketing & Communicatie op de Nederlandse Ambassade, intussen hard doorstuderend aan zowel die Master als aan het Frans. Tegelijkertijd kwam mijn passie voor schrijven steeds meer naar boven en besloot ik: na deze stage ga ik in ieder geval de beginnen met bloggen!
Al met al heb ik dus eigenlijk niet zozeer onder de grond gezeten, maar was het vooral een mentale kwestie (lees: het niet kunnen handelen van een gat op het CV en het teren op andermans (man) zak) en een omschoolperiode, aangevuld met uitvogelen hoe een kind opgevoed dient te worden. De Master hoop ik eind 2019 in de pocket te hebben. Verder zal ik deze site verder uitbreiden en ben ik opnieuw begonnen met solliciteren. Toch zijn er mensen die het nodig vinden om te blijven benadrukken dat ik nu door het leven ga als een koningin. Best irritant om steeds te horen. Ja, ik vind ons leventje in Ivoorkust helemaal prima. En ja, we hebben een oppas die schoonmaakt, wat echt top is. Maar het leven gaat hier verder zéker niet allemaal vanzelf. Mijn advies: ga zelf een keer zwanger en werkloos in een ontwikkelingsland zitten zonder dat je de taal spreekt, en je piept wel anders. Succes ermee en tot de volgende keer!
P.S.: Vond je dit een leuk verhaal? Like dan via onderstaand hartje!
Foto: Unsplash.com
No Comments