Door Marianne van der Kooy
Afgelopen week had ik het nieuws nog niet gelezen of ik wist al wat er loos was in Nederland. Men had het warm. Of beter gezegd: men had het snikheet. Men kon het niet meer aan. En dat moest uiteraard rijkelijk gedeeld worden met de achterban op social media. ‘Te heet om te leven’, ‘we trekken het niet meer’ en ‘heel Holland smelt’ zijn slechts een greep uit de quotes die voorbij waaiden op the gram. Het moge duidelijk zijn: Nederland was in de ban van de hittegolf en moest naar eigen zeggen ontzettend aanpoten. Nu weet je in de Lage Landen dat het tropenrooster voorbij is zodra de eerste schapenwolken zich aandienen. Maar wat doe je als je in een land woont waar het kwik nooit onder de dertig graden duikt? En hoe ga je daar het beste mee om?
Ik ga nu niet schijnheilig staan doen omdat ik in Ivoorkust woon en dus zogenaamd een expert ben op het gebied van hitte. Ja, het is hier inderdaad altijd bloedjeheet en ja, we moeten ons soms een keer extra omkleden omdat we doorweekt zijn van het zweet. Maar het verschil met Nederland is dat we de airco gewoon een tandje bijzetten of even onder de koude douche springen wanneer dat nodig is. Daarna kunnen we er weer helemaal tegenaan. Maar voor de locals in Ivoorkust ligt het vaak helaas niet zo makkelijk.
Zon, zweet en tranen
De gemiddelde Ivoriaan moet het doen zonder alle middelen zoals een airco en koude douche. Na een warme, plakkerige nacht staan ze ’s ochtends op om zich klaar te maken voor de dag. Met een beetje geluk kunnen ze zich thuis afspoelen onder de douche, maar met wat minder geluk: niet. De tocht richting werk begint, wat in veel gevallen betekent dat ze lopend menig kilometer afleggen in de brandende zon. Vaak gecombineerd met een ritje in een stampvolle bus met plek voor vijftig man, maar volgestouwd met vijfennegentig man. Afijn. Na zich een dag lang in het zweet te hebben gewerkt, keert de Ivoriaan in de bloedhitte weer terug naar huis, waar zich al dan niet een douche wacht. Gevolgd door wederom een plakkerige nacht op een, naar westerse maatstaven, schamel bedje.
Nee, dan wij! Als onze wekker ’s ochtends gaat, zetten we de airco uit (die aanstond zodat we onder ons donzen winterdekbed konden kruipen) en lopen we onze koude slaapkamer uit. We slaken een diepe gefrustreerde zucht wanneer we een klap in het gezicht krijgen door de hitte op de aircoloze gang. Maar gelukkig kunnen we even bijkomen met een verkwikkende douche. Na het ontbijtje lopen we welgeteld twintig meter door de broeiende hitte naar onze auto, waar we godzijdank kunnen afkoelen in de airco. Aangekomen op het werk blijkt dat we niet recht voor de deur kunnen parkeren, dus ook hier staat ons een klere-end van twintig meter ploeteren te wachten. Maar gelukkig staat op kantoor onze grote vriend weer heerlijk te loeien en kunnen we aan de slag in een klimaatje van rond de achttien graden. De volgende dag zijn we trouwens wel verkouden, wat we dan weer erg raar vinden in zo’n warm land. Naar de dokter dan maar. 😉
Hittebestendig
Zoals je ziet zit er dus een aardig verschil in het gedrag van de locals vergeleken met die van ons als expats. Het blijft me trouwens een raadsel hoe de Ivorianen het voor elkaar blijven houden er zo verzorgd bij te lopen. Hebben onze kleren na vijf minuten in de hitte en uitlaatgassen meteen drie nieuwe strepen en een dubieuze odeur te pakken, de Ivoriaan loopt urenlang door de brandende zon in een kraakhelder wit pak. En dat zonder dat ‘ie thuis een wasmachine heeft staan. Mysterieus!
Maar ik heb een aantal gewoonten ontdekt die de Ivoriaan inzet om het hoofd boven water te houden in deze tropische weersomstandigheden. Ivoriaase locals lijken te leven met het ritme van de dag. Gaat de zon op en wordt het licht, dan gaan ze uit bed (rond een uur of 5 ’s ochtends, o gruwel) en wordt het ’s avonds donker dan duiken ze weer in hun mandje. In het heetst van de strijd (lunchpauze) doet men een overheerlijke powernap. Op deze manier wordt er slim omgegaan met de temperaturen van alledag. Verder is ‘lentement’ hier het toverwoord. Men maakt zich niet druk, wordt (semi)actief als het licht en nog niet te heet is, en slaapt op vrij tactische tijdstippen. Alles gaat op een langzaam drafje en het lijkt erop dat men hier weinig haast en stress ervaart. Zo blijft men dus hitteproof in de tropen! Best een prima aanpak denk ik zo. Kunnen wij nog wat van leren met onze burn-outs en slaapproblemen.
Skipak vs. zomerjurk
Nu heb ik signalen opgemerkt waaruit blijkt dat de lokale Ivorianen, naast hun leefgedrag, goed zijn aangepast aan de tropische temperaturen. Een stuk meer dan wij in ieder geval. Zo kwam ik onlangs thuis in zomerjurk en teenslippers, totaal oververhit, toen ik de bewaker van het appartementencomplex tegenkwam. Hij had het overduidelijk minder warm dan ik. Meneer was namelijk bezig om zijn bedrijfstenue (lees: stevig overhemd, lange broek en zware laarzen) aan te trekken óver zijn thermopak. Jazeker: het soort thermopak dat wij erbij halen wanneer we op wintersport zijn en er een dag vol natte sneeuwstormen in het verschiet ligt. Maar alsof het nog niet genoeg was, trok onze guard óók nog eens een dikke winterjas over het geheel aan. En ging vervolgens onder een dekentje op zijn post zitten bibberen. Nog net niet met een kopje glühwein erbij.
Oké, nu zitten we in Ivoorkust momenteel in de ‘koude periode’. Maar dat betekent niet dat het hier vriest. Bij lange na niet, zelfs. Het betekent dat het zevenentwintig graden is in plaats van vijfendertig en dat er af en toe een warm buitje uit de lucht valt. Ik vond de kledingkeuze van onze bewaker daarom op zijn minst opmerkelijk te noemen. Aan de andere kant vroeg hij zich waarschijnlijk af what the hell I was thinking met mijn niemendalletje in deze erbarmelijke koude.
Men is hier dus aangepast aan hoge temperaturen, terwijl wij in Nederland wat beter tegen de kou kunnen. Je hoeft namelijk echt geen Ivoriaan in Nederland neer te zetten zonder hem of haar uit te rusten met een zuidpooloutfit en vijf warme kruiken. Maar kómt er dan een keer een hittegolf in ons kikkerlandje, dan hebben we het allemaal meteen Spaans benauwd. Maakt verder allemaal niet uit: we kunnen in ieder geval concluderen dat de evolutietheorie van Darwin op volle toeren draait.
Even relativeren
Leren we nog iets van al het bovenstaande? Ik denk het wel. Zo zouden wij expats eerst drie keer moeten nadenken voordat we ons ergeren als de stroom een keer plat ligt en we een uurtje geen airco hebben. Even relativeren en aan de medemens denken. De lokale bevolking heeft namelijk non-stop te maken met de hitte en blaast die niet zomaar even weg met een HiSense. En al lijken ze daar door hun aanpassingsvermogen minder last van te hebben dan wij, dan nog. En voor iedereen in het momenteel verdampende Nederland: take it easy en daal lekker neder met je mojito op het strand! Stressen op kantoor doe je volgende week maar weer.
Heerlijk, we staan allemaal weer met beide benen op het strand, zoals het hoort. Heb je wederom genoten van deze blog? Dan maak je me heel blij door op onderstaand hartje te klikken. Alvast mijn eeuwige dank en tot volgende week!
