Nederland is inmiddels sinds enige tijd in de ban van het coronavirus. Het hele land is al maanden in rep en roer, en de nieuwe maatregelen brengen aardig wat teweeg. Je hoort veel over de COVID-situatie in bijvoorbeeld Amerika of Brazilië. Maar hoe zit dat met Afrika? Daar hoor je nou amper iets over!
Gelukkig is hier Tropics Writer, jouw tropische verrassing vanuit la Côte d’Ivoire. En ik ga eens even grondig een boekje opendoen over Côrona d’Ivoire. Is er eigenlijk wel corona in Ivoorkust? Waarom? Hoe? En wat is de impact ervan op Tropics Writer? Lees mee en geniet van alle inzichten.
Ivoorkust volgt Frankrijk
Even terug naar het begin, hoor. Rond afgelopen maart begint corona in alle hevigheid rond te woekeren in Nederland. Andere landen in Europa worden eveneens hard getroffen door het virus. Zo ook Frankrijk, oud-kolonisator van Ivoorkust (al valt over het woordje ‘oud’ te twisten, maar dat geheel terzijde). Wanneer Frankrijk besluit de deuren van scholen, restaurants, café’s, sportscholen etcetera dicht te gooien om verdere verspreiding van het virus tegen te gaan, duurt het niet lang of Ivory doet hetzelfde – ook al is corona bij nog ongeveer niemand vastgesteld hier. Even ter vergelijking: Frankrijk gaat destijds richting de tienduizend coronagevallen, Ivoorkust had welgeteld drie stuks.
Wie heeft er ook een paar mooie voorbeelden?
Vluchtgedrag
Maar mede door de hysterie vanuit Europa, worden inwoners van Ivoorkust ook aardig zenuwachtig van het hele spektakel. Zo worden er roddels de wereld ingetoverd dat er rellen zouden uitbreken en dat witte mensen de schuld zouden krijgen van het verspreiden van het virus (“eerst koloniseren jullie ons, en daarna coroniseren jullie ons!”). Reden genoeg om bang te worden en snel je biezen te pakken als witte expat, zou je denken. En dat gebeurt ook. Mede-expats vertrekken vanaf april massaal naar Europa om de zogenaamde veiligheid op te zoeken.
Intussen worden de overgeblevenen (waaronder wij) via nationale televisie regelmatig geïnformeerd door een geheel in mondkapjes-gehuld team vanuit de Ivoriaanse overheid.
We krijgen een avondklok en worden verplicht een mondkapje te dragen in openbare gebouwen. De mensen nemen deze maatregelen perfect op, want iedereen is het erover eens dat het virus zo snel mogelijk verbannen moet worden. Toch zit er nog wat angst bij de mensen. Ze beginnen volop te hamsteren in supermarkten om ervoor te zorgen dat ze niet omkomen van de honger als de pleuris uitbreekt op straat. Daarnaast wordt er zoveel mogelijk aan social distancing gedaan.
Welkom in de feesttent
Ook worden er COVID-testcentra opgericht op diverse plaatsen in het land. Van de buitenkant lijkt zo’n centrum op een feesttent, maar aan de binnenkant valt er weinig te feesten kan ik je uit eigen ervaring vertellen. Aangezien doktersposten en ziekenhuizen uit alle macht proberen om eventuele coronapatienten zo veel mogelijk te weren, moet je je bij covidverschijnselen laten testen in één van die feesttenten. Na een tijdje buiten te wachten in een situatie die vergelijkbaar is met de oerhollandse stoelendans, word je naar binnen geloodst om allerlei formulieren in te vullen en vervolgens de beruchte wattenstaaf via je neus de hersenpan in te laten boren.
Ik voel me afgelopen juni niet goed en heb hoge koorts, dus we laten ons testen in zo’n feesttent. Inmiddels zijn de testcentra verbeterd, maar destijds is het nog een beetje wennen en improviseren geblazen. De wattenstaaf is nog van maatje XXL, en deze wordt met grof geweld gevoelsmatig urenlang door je hersenpan geroerd. Door deze harde aanpak zien we het wattenstaafje bij zowel Stefan als mij rood van het bloed terug en lopen we vervolgens rond met een bloedneus.
Gelukkig komt de uitslag ‘al’ na anderhalve week: we hebbeen geen corona. Top! Ik ben inmiddels wel wat zieker geworden (understatement van het jaar), want mijn ‘covid’-verschijnselen blijken malaria te zijn, ondanks een negatieve test (story of my life) in de week ervoor. Gezien het vergevorderde malaria-stadium waar ik in verkeer, kom ik alsnog in het ziekenhuis te liggen. Maar goed, niet omdat ik corona heb, dus.
Better safe than sorry
Uiteindelijk is de échte massahysterie in Ivoorkust tot zover uitgebleven. De maatregelen die hier al maanden in werking zijn, zijn het verplicht handen wassen en desinfecteren voordat je de supermarkt ingaat (onder toezicht ook van een persoon die checkt of dit wel echt gebeurt), koortscheck wanneer je een pand betreedt (zo krijgt Dirkie iedere ochtend een koortspistool tegen zijn hoofd voordat hij de crèche in mag), protectieschermen bij de kassa’s in de supermarkt en het verplichten van het dragen van een mondkapje.
Overigens slaat men soms door in het dragen van het mondkapje. Dat dit tot hilarische taferelen leidt, zien we terug in het alledaagse leven. Zo moet je niet gek staan te kijken als je iemand moederziel alleen op een grasveld in the middle of nowhere ziet rondlopen met een mondkapje op. En ook in auto’s zie je dit gebeuren, het liefst wanneer de chauffeur de enige passagier is in het voertuig. Nu kunnen we daarom gaan gieren, maar zeg nou zelf: better safe than sorry, ja niet dan?
Tropics Writer in het coronatijdperk
Een extreem groot nadeel van het hele coronagebeuren is het feit dat veel ondernemers hun inkomen drastisch zien kelderen en dat er faillissementen op de loer liggen. Helemaal ruk, natuurlijk. Hoe zit dat met mijn schrijfbusiness vanuit Ivoorkust? Daar komt nu al helemáál geen hond meer op af, zou je zeggen. Mais non! Het geluk wil dat de huidige situatie er juist voor heeft gezorgd dat de schrijfopdrachten uit alle hoeken en gaten naar me toe zijn gekomen. Hè?
Jazeker! Dit komt mede doordat mensen elkaar voor werkdoeleinden zo min mogelijk live ontmoeten. Iedereen vlucht naar Zoom of Skype om te vergaderen en we worden hier steeds handiger in. Sterker nog, we lijken te beseffen dat het eigenlijk een belachelijk goed initiatief is. Want waarom zou je iedere dag urenlang gefrustreerd en milieuvervuilend in je auto zitten voor iets wat je ook vanuit huis kunt doen, terwijl je tussendoor je kids van school haalt en er meteen een paar wasjes doorheen jaagt?
Voor mij is deze ontwikkeling op werkvlak echt top. Opdrachtgevers vanuit Nederland weten me nu te vinden om wat ik doe, in plaats van omdat ik toevallig in de buurt woon. Het gevolg? Heerlijk bloggen voor bedrijven, hun social media posts en nieuwsbrieven schrijven en de boel kort en duidelijk strak trekken via Hangouts. Boem!
Doe dat mondkapje nou maar op
En als ik dan tóch de deur uit ga in het wonderschone Abidjan? Dan zet ik, net als alle anderen, mijn mondkapje direct op mijn visage om de kans op corona zoveel mogelijk te beperken. Voor mezelf en voor anderen. Ik hoop vanuit de grond van mijn hart dat Nederlanders deze handeling ook in hun dagelijkse routine gaan (sterker nog: MOETEN) opnemen, want voorkomen is beter dan genezen. Twijfel je? Denk dan even in het belang van de kwetsbare groepen in Nederland die het zich écht niet kunnen veroorloven een virusdeeltje op te lopen. Tot zover mijn niet geheel objectieve pleidooi over het dragen van een mondkapje.
En wat er intussen gebeurt met Côrona d’Ivoire? Niet veel, hoop ik. Lekker zo door blijven gaan en uit alle macht duimen dat de aankomende presidentsverkiezingen rustig verlopen. Maar goed, dat is weer een ander verhaal. 😉
Ben jij benieuwd naar wat ik op afstand voor jouw bedrijf kan betekenen? Bekijk mijn aanbod hier of stuur me een mailtje via deze link. Ik kijk nu al uit naar alle mooie schrijfklussen!
