Ivoorkust

Zwangerschapsmatsers

Zwanger temidden van de Ivoriaanse locals

Door Marianne van der Kooy

Enkelen van jullie wisten na mijn laatste Insta-post niet hoe snel ze deze post moesten lezen, stelletje nieuwsgierige agen! Maar: geen nieuwtjes hier. Altijd leuk om de boel even op stang te jagen, haha. En nu ik de aandacht heb: ga lekker zitten en lees verder. Dit artikel gaat namelijk over zwanger zijn in Ivoorkust. En de daarbij behorende ‘matsers’. Tegen het einde van mijn zwangerschap ging ik in Abidjan op pad om spijkers te kopen. Ik had een aantal decoraties liggen die nog aan de muur gehangen moesten worden, dus er stond een bezoekje aan de lokale Praxis op de planning. Bij het afrekenen zat er één caissière achter de kassa, en een tweede lag ongeveer ónder de balie. Wat er met haar aan de hand was? Ze was al achtentwintig weken in verwachting, dus ze mocht zich vooral niet inspannen. Dat vond niet alleen zijzelf, maar met name haar collega’s. En daar stond ik met een pakje spijkers in de hand bij de kassa. Hoelang ik al zwanger was, vroegen de meiden zich af. Toen ze erachter kwamen dat het antwoord ‘negenendertig weken’ was, sloegen ze bijna steil achterover. Wat dééd ik hier nog?

Ik heb nooit geweten hoe mensen met zwangere vrouwen omgaan. Niet omdat ik voorheen niet met zwangere vrouwen te maken kreeg, maar simpelweg omdat het me niet interesseerde. En als iets je niet interesseert, dan zie je het vaak niet. Eigenlijk ging ik er onbewust van uit dat zwangere meiden hetzelfde worden behandeld als ieder ander. Iets wat ikzelf in ieder geval wel altijd deed, gevoelloos als ik was. Maar toen het míjn beurt was om in verwachting te zijn, bleek het tegendeel echter waar: als zwangere sta je overal in de spotlight! En al helemaal in een land als Ivoorkust.

Gedragsverandering

In eerste instantie was er nog weinig aan de hand: ik was twintig weken zwanger toen ik in Ivoorkust arriveerde. Je zag niets speciaals aan me en ik werd gewoon als stront behandeld, net als ieder ander. Ik deed de boodschappen, ging op zoek naar nieuwe vriendinnen en ik werkte me uit de naad in de sportschool. So far so good. En zolang je niets zag en ik me prima voelde, zat ik nog steeds in de ontkenningsfase van die hele zwangerschap. Maar een week of vijf later begon er toch echt een buik te groeien, en die kon ik niet meer verdoezelen met een wijd jurkje. Ontkenning was een gepasseerd station. Maar geloof het of niet: zodra er ook maar lichte symptomen van een pregnancy toeter verrezen op de buik, merkte ik gedragsveranderingen bij de medemens. En in deze context is de medemens een zeer breed begrip: van de nietsvermoedende passant op de zebra tot aan de beveiliger van ons appartementencomplex.

De eerste keer dat een stranger daadwerkelijk aan me vroeg: ‘Wanneer komt de baby?’, was ik totaal in shock. De kogel is door de kerk, ging er door me heen. Sindsdien begonnen willekeurige mensen van alles en nog wat aan me te vragen. Denk aan de clichés: ‘Jongen of meisje?’, “Waar ga je bevallen?’ en ‘Wil je pijnbestrijding?’, tot aan het meer originele ‘Kijk je uit met het eten van asperges?’ en ‘Je mag niet meer traplopen’. Ik vond het eerst nog erg bijdehand om er in dit stadium vanuit te gaan dat er een baby in zit, voor hetzelfde geld had ik gewoon een bierbuik. Maar de waarheid is: mensen hier vinden zwangere buiken gewoon heel mooi. Al dan niet: geweldig. En ook ikzelf begon er voorzichtigjes aan te wennen. In Nederland word je als mom-to-be niet per se voorgetrokken, maar de grap is: in Ivoorkust matsen ze je dus om de haverklap! Interesting, vond ik wel.

Dit had het ook gewoon kunnen zijn.
(kakhiel.nl)
Angst voor de gynaecoloog

Al voelde ik me niet zo bevoorrecht tijdens alle afspraken bij de gynaecoloog -de van origine Franse variant van de verloskundigenpraktijk. Aangezien je hier geen afspraak kunt maken bij dergelijke organen, kom je gewoon opdagen en moet je maar afwachten wanneer je aan de beurt bent. Op zich prima. Maar wanneer ik dan eindelijk aan de beurt was bij de ietwat knorrige Libanese man, wenste ik vurig dat het consult zo snel mogelijk voorbij zou zijn. Niet alleen omdat ik het gevoel had dat ik me voor alles moest verontschuldigen (wat ik niet deed, want: niets op de kerfstok), maar vooral om mijn frustratie over zijn manier van werken de baas te kunnen blijven. Men moest blijkbaar nog een beetje uitvogelen hoe je je zaken systematisch en digitaal aanpakt. Dus kwam ik steeds maar weer opdraven met mijn zwangerschapsboekje, waarna me iedere keer dezelfde vragen werden gesteld. Je weet: zwangere vrouwen hebben over het algemeen een kort lontje. Ik zat me dan ook grondig op te vreten van binnen toen me voor de tachtigste keer werd gevraagd hoe lang ik zwanger was. Maar het baanbrekende: ‘Misschien is het handig om deze informatie te noteren?’ durfde ik dan weer niet te opperen. Daarvoor was ik te bang voor de gyn.

Gematst

Maar niet getreurd! Zodra ik de praktijk uitliep, voelde ik me weer helemaal de superster van Abidjan. Mensen keken me stralend aan, stelden belangstellende vragen, en behandelden me met zeer veel respect. Precies zoals ik het de laatste tijd gewend was. Het werd helemaal mooi toen ik een cheque liet verzilveren bij de bank. Net als bij de dokterspost en gynaecoloog zit je ook bij de bank al gauw drieënhalf uur te wachten eer je aan de beurt bent. Had ik intussen al geaccepteerd. Ik kwam het zaaltje ingelopen en ging tussen de mensen zitten. Maar wat gebeurde er? Ik werd er als eerste uitgepikt! En de hele zaal stemde daar grondig mee in. Ik riep nog: ‘Ik hoef geen voorkeursbehandeling omdat ik blank ben!’ Ja, je roept rare dingen als nieuweling in een ver land. Mais non, de reden dat ik als eerste mocht, was dus omdat ik zwanger was. En dat vond deze meid natuurlijk een prima reden om de wachtkamer achter zich te laten, dat moge duidelijk zijn.

Toch nog enigszins verbaasd door deze gang van zaken, vertelde ik het bankverhaal ’s avonds in de kroeg aan een Nederlandse vriend. Hij is getrouwd met een Ivoriaanse en woont hier al een tijdje. Hij weet dus how shit works. Het is hier volkomen normaal om als een koningin te worden behandeld wanneer je zwanger bent, zo verzekerde hij me. Sterker nog: eigenlijk is ‘zwanger zijn’ de hoogste rang die je kunt hebben in Ivoorkust. Laat dus je dromen als influencer in Ivoorkust maar varen: word zwanger, en ervaar dezelfde glorie! Deuren gaan open, mensen staan voor je op, zebrapaden worden geleegd: alles voor de moeder in spé.

Weeën faken bij de politie

Dit kon ik dus ook mooi inzetten voor andere doeleinden. Bij de politie, bijvoorbeeld. Je wordt hier elke dag wel een keer aangehouden door de politie. Wat je hebt misdaan bedenken ze daarna wel. Een bepaald formulier niet bij je hebben, zogenaamd door rood rijden of te vals meezingen met je autoradio. Maakt allemaal niet uit. Ze verzinnen wel wat. En uiteindelijk kom je altijd tweeduizend CFA (= drie eurie) armer thuis. Maar.. níet als je zwanger bent! Stefan en ik waren op weg naar het ziekenhuis omdat ik lichte kramp had en we wilden laten checken of dit de eerste voorboden waren voor de bevalling. Zo’n handig vroedvrouwtje die naar je huis komt heb je hier niet. Onderweg kregen we een stopsein van de politie. ‘Oké, ik ga nu doen alsof ik weeën heb!’ riep ik nog snel naar Steef. Zo gezegd, zo gedaan. De cop had zichtbare twijfels of ik de weeën fakete, maar gaf me het voordeel van de twijfel en we mochten doorrijden. Uitzinnige vreugde en euforie in de auto voor onze sluwe actie. Klein detail: anderhalf uur later lag Dirkie in m’n armen te kroelen. Waren het per ongeluk dus echte weeën. Maar dat terzijde.

Ivoriaans geld: 2000 CFA. Lijkt heel wat, is maar 3 euro.
Shine baby, shine

De moraal van dit verhaal? Niet luisteren naar de dames bij de Praxis d’Ivoire. Je zwangerschapsperiode in Ivory is júíst het moment om allerlei klusjes aan te pakken die je normaal gesproken zou uitstellen. Wachttijden zijn er niet want je bent overal als eerst aan de beurt (behalve bij de gynaecoloog dan). Maak dus optimaal gebruik van de zwangerschapsmatsers in Ivoorkust. Buik vooruit en shinen maar! (Ik weet bijna zeker dat jij dacht dat ik een spelfout had gemaakt in de titel, en dat het ‘Zwangerschapsmaskers’ had moeten zijn. Ha, nee hoor! Al had ik destijds wel zo’n masker trouwens, thanks to het scherpe Ivoriaanse zonnetje. Zie foto.)

Volop zwangerschapsmasker.

Ben jij weer helemaal gerustgesteld dankzij deze inzichten? Klik dan aub op onderstaand hartje. Dan ben ik ook weer gerustgesteld. Tot volgende week, ciaoooo!

You Might Also Like