Ivoorkust

Malariaspinsels

Malaria ligt op de loer

Door Marianne van der Kooy

Afgelopen zaterdag zaten we heerlijk een dagje op het strand. Het was helemaal leuk. Dirkie was mee, er waren gezellige vrienden mee, er werd getennist, gelachen, we surften en dronken Corona. Maar opeens kreeg ik het ijskoud. Mijn eerste gedachte was dat het door mijn natte surfpak kwam. Gauw afgedroogd en in het zonnetje gaan zitten. Maar tijdens de terugweg in de auto kreeg ik het kouder en kouder. Ik voelde me een ijspegel. Toch geen malaria hè, schoot er in een opwelling door mijn hoofd. Maar dit vond ik een erg hypochondrische gedachte van mezelf.

De terugrit leek een eeuwigheid te duren. Eenmaal thuis wist ik niet hoe snel ik onder de hete douche moest springen. Om vervolgens luid klappertandend met skisokken aan (oké: één skisok en één witte sok, kon die ander even niet vinden) in driedelig pyjama onder het dikke dekbed te kruipen. Na een paar uur werd ik wakker toen Steef de slaapkamer in liep. ‘Je voelt aan als een straalkachel!’ zegt hij. ‘Dit is niet goed. Morgen gaan we meteen bloedprikken.’ Welke gedachten gingen er vervolgens door me heen? Lees hieronder het verloop met bijbehorende malariaspinsels van dag tot dag.

Nacht één | Het Grote Zweten breekt uit

Midden in de nacht word ik weer wakker en sla in een reflex het dekbed van me af. Wat smerig zeg, helemaal doorweekt van het zweet. Evenals mijn kussen en hoeslaken. En wat voel ik me belabberd. Steef heeft gelijk, dit gaat inderdaad niet best. Hij is trouwens preventief in een andere kamer gaan liggen. Uit ervaring weten we dat het zweettechnisch beter is om niet in hetzelfde bed te slapen als je partner malaria heeft. Plus dat hij de airco aan wil hebben. Ik hoef dus maar één omwenteling te maken en lig meteen op een droog plekje in het bed. In deze move is mijn dekbed meegekanteld en lig ik er weer fris en fruitig bij. Althans, semi-fris. Hygiëne is hier op dit moment ver te zoeken, dat snap jij. Ik val weer in slaap, mezelf voorbereidend op wat er morgen komen gaat.

Dag twee | Wegtrekkertje

Dag twee? Missen we hier niet meteen de eerste dag? Nee hoor, want dag één is al achter de rug. Toen stond ik nog juichend op die surfplank. Omdat ik een golf van tien centimeter had gepakt. Dag twee dus. Ik word wakker en denk: na vannacht valt me dit alles mee. Ja, elk stuk textiel wat op en rond dit bed ligt, moet nú in de was, want: disgusting. Maar verder zijn de meeste symptomen weggetrokken en lijkt dit op een gewoon griepje, niks extreems. Totdat er in de middag een hoofdpijn en oogkaspijn op komt zetten. Boy herkent de signalen meteen en we sjezen naar de dokterspost. Of ziekenhuis. Ben er nog steeds niet uit wat het nou uiteindelijk is, die hele tent. Anyway, bloed geprikt en jawel: malaria!

Geen ontkomen meer aan.
Nacht twee | De ellende breekt uit

OH MY GOSH! Dit is verschrikkelijk. Wat moet ik doen? Ik voel me zo vreselijk dat ik me geen enkele houding weet te geven. Daarnaast is heel m’n bed doorweekt en zie ik de zweetstralen over m’n armen lopen. Met veel moeite en na vele uitstelpogingen stap ik uit bed. BOINK BOINK BOINK, doet het hoofd. Auwie. Niet teveel met hoofd en ogen bewegen. Snel een stapel handdoeken pakken uit het rekje. Uiteindelijk beland ik buiten adem en tussen twee handdoekjes weer in bed. Jeetjemina joh. Maar goed, beter dan tussen zes plankjes, zullen we maar zeggen. De rest van de nacht bestaat uit een aaneenschakeling van slapen, wakker worden, water drinken, handdoeken vervangen en weer slapen. Joe!

Dag drie | Waar is di mama?!

Hels. Ik kan niet helder denken en ik kan sowieso geen actie meer ondernemen. Er schieten alleen maar flarden woorden door me heen. Hitte. Hoofd. Oogkassen. Zweet. Geur. Staat van ontbinding. Dorst. Ik zie een fles water op het andere nachtkastje, maar hóé kom ik daar? Honger. Misselijk. Ik moet eten gaan zoeken in de keuken, maar ik kom niet uit bed. De oppas roepen om hulp? Nee dat gaat te ver. Ze is Dirks oppas, niet die van mij. Paracetamol. Water. HELP! Hoe doen al die andere mensen met malaria dat? Mama, please kom me redden.

Nacht drie | Klappertanden tot de scherven er vanaf vliegen

Mijn liefhebbende man heeft zich ’s avonds na zijn werk goed over me ontfermd. Het bedje is weer heerlijk schoon. Voor hoelang het duurt dan. Want ’s nachts is het weer raak. Herhaling van nacht twee. Daarbij: een korte ijstijd met heel hard klappertanden (‘Hopelijk zijn morgen m’n tanden nog heel’) en een gehaaste zoektocht naar warme kleding.

Dag vier | Cafeïnegebrek

De malariapillen beginnen aan te slaan, merk ik. Deze dag trekt voorbij als een lichtere variant van dag drie. Dus: veel slapen, zweten, drinken en inwendig klagen. Eigenlijk uitwendig klagen, want ik zeg het hardop. Maar ik heb het tegen mezelf, dus alsnog inwendig klagen. Maar al een stapje beter dan de dag ervoor. Ik kan mijn telefoonscherm in de loop van de dag zelfs verdragen. Zolang het hoofd maar op een kussen blijft liggen, want er steken voor het gevoel nog een stuk of vijf naalden in. Steef komt ’s avonds thuis, ik maak zoals altijd een goeie grap en hij zegt verheugd: ‘Het gaat de goeie kant op, zie ik!’ Dan bedenk ik me ineens dat ik al een paar dagen geen koffie op heb. Een hoopvol idee komt bij me op. ‘Misschien is de malaria allang weg,’ zeg ik, ‘en heb ik gewoon hoofdpijn door cafeïnegebrek!’ Boy vindt dit de grootste bullshit ever, maar ik zit vijf minuten later heerlijk aan een espresso te nippen. Smullen! Ik voel me even heel erg Libelle. De hoofdpijn is uiteindelijk niet weggetrokken, maar dit ontdek-je-plekje-Linda’s-zomerweekgevoel doet me zeer veel deugd.

Ik durf wel te zeggen dat ik me éven deze meid waande.
Nacht vier en later

Nacht vier is nog een kwestie van elke drie uur wakker worden en de doorweekte handdoeken vervangen. Let wel: nadat ik tot diep in de nacht wakker lig door een ‘hyperactiviteitsaanval na cafeïneshot op ontactisch tijdstip’. Maar gaf niet, er was inmiddels al genoeg geslapen de afgelopen dagen. Dus: lekker mensen stalken op WhatsApp en Insta, prangende levensvragen googelen (‘Speelde Aad van Toor ook de Baron?’, ‘Had Sita de ziekte van Lyme?’, ‘Deelnemers Expeditie Robinson al bekend?’) om uiteindelijk toch zzzoemend in reeksen van drie uur durende REM-slapen terecht te komen.

En vervolgens gaat het alleen maar beter. Je moet alleen zorgen dat je je hoofd en ogen niet te snel beweegt, want dat doet gewoon erg veel pijn. Trouwens, wat bij mij tijdens het uitzieken (maar eigenlijk altijd) goed helpt is: humor. Dus zette ik YouTube aan met ‘Nienke weet veel maar niet alles’ en was het lachen, gieren, brullen geblazen. Af en toe té hard gegierd wat dus ook weer merkbaar was aan scheuten rondom de hoofdstreek, maar desalniettemin ben ik blij met het resultaat. Het dagelijks vervangen van beddengoed en het gerotzooi met handdoeken blijft de komende week waarschijnlijk nog wel zo doorgaan, maar goed, daar teken ik voor.

De malaria is dus zo goed als voorbij en ik ben blij! Wel lichte schrik toen Stefan gisteravond zei dat hij zich ook niet lekker voelde en bang was dat ‘ie het ook zou hebben. Was vanmorgen weer voorbij trouwens. Wat mij deed denken aan de periode dat híj malaria had. Toen dacht ik namelijk ook dat er bij mij iets zat te broeien. Misschien heeft malaria bij je partner dus een hypochondrisch effect op jezelf. Behalve als Stefan straks tóch malaria blijkt te hebben. Dan ben ik gewoon echt een hypochonder.

‘Handdoek’ is het sleutelwoord

Zo, ik heb heerlijk lopen raaskallen hierboven. Maar ja, er gaat gewoon van alles door je hoofd wanneer je dagenlang wortel ligt te schieten in je bed. Daarom leek het me een goed idee om dit met jullie te delen. Dan weet je wat je te wachten staat wanneer je de pech hebt malaria op te lopen. Mócht het gebeuren, onthoud dan in ieder geval: handdoeken, véél handdoeken! Nadat je naar de dokter bent geweest en medicatie hebt gekregen, natuurlijk.

Leuk artikel? Bedank me dan door op onderstaand hartje te drukken. Merci en tot volgende week!

De ‘malariamug’, wat weten we van deze prikkende knakker? Hij draagt de parasiet Plasmodium over, waarmee hij in staat is de infectieziekte malaria te verspreiden: één van de meest dodelijke ziektes ter wereld. De ziekte komt voor in Afrika, Azië en Zuid-Amerika. Malaria is tegenwoordig goed te behandelen, mits je toegang en de middelen hebt tot de juiste medicatie.

You Might Also Like